Het regent nu en wordt snel donker. Ik moet best wennen dat zo vroeg de lichten al weer aan moeten. Loslaten dat de zomer echt voorbij is. Dat is trouwens best een issue, dat loslaten. Hoe vaak hoor ik dat niet, je moet het loslaten. Of een broertje daarvan, probeer het nu maar te accepteren.
Lastig hoor want ik ben niet zo van het accepterende soort. Soms valt dat niet mee, dan kan ik lang worstelen met iets. Een vriendschap die verandert, werk dat niet zo lekker loopt. De andere kant van de medaille is dat ik doordat ik niet alles kan accepteren, ik naar oplossingen zoek. En die vaak ook vind. Ik wil niet onbescheiden zijn, maar ik heb best een vindingrijk brein. Kan het niet linksom, dan bedenk ik of het ook rechtsom kan. In mijn werk vind ik dat erg prettig, zoeken naar een manier dat het wel lukt.
Zo ben ik nu bezig een nieuwsbrief te maken via een programma op internet. Grrrr wat een zoektocht en een tijd gaat daar in zitten. Af en toe wil ik het opgeven, maar dan ga ik toch weer verder. Hij is nog niet helemaal klaar maar er zit schot in. En dan ben ik ook wel dubbel trots.
Ik heb het idee dat we in een maatschappij leven die snel gaat. Daarbij hoort dan ook dat wij mensen door moeten gaan. Daar horen die woorden accepteren en loslaten bij. Want als je dat doet kun je weer door. Maar zo werkt het niet en zo wil ik ook niet werken. Voor mezelf niet en voor mijn cliënten niet.
Als je iets verdrietig heb meegemaakt hoort daar een proces van verwerken bij. Pas daarna komt de acceptatie. Geen geringe opgave om daar te komen. Dat kost tijd en energie. Ik hoop dat we die elkaar want meer gaan gunnen. In plaats van de kreet (hoe goed bedoelt ook)………..
Accepteer het nou maar!
Liever iets in de trant van…………….
Ik vind het naar dat je zo verdrietig bent en neem de tijd om het te verwerken (en kan ik je ergens bij helpen/steunen)
Als iedereen dat wat vaker probeert te doen, wordt het een veel fijnere omgeving om in te leven.
Ik ga het deze week doen, jij ook?
Terug naar home
